Ne kadar çoktuk ne kadar da çocuktuk!!!
Oysa büyüdükçe arttı yalnızlığımız;
Azaldık, tekilleştik, yalnızlaştık...
Hayır, hayır bahsettiğim o değil.
Dostluklar, arkadaşlıklardı elbette bizimle büyüyen
Ama yalnız onlarda değildi,
İsteklerimiz bir kuşun kanadı hafifliğindeydi,
Şimdi kuşları taşıyamaz gökler çapında...
Arzularımız yaşımızla orantısız...
Orantısız artık sevmelerimiz.
Ya kök salacak kadar derin yaralarımız
Ya da filiz veremeyecek kadar küçüldü affetmelerimiz.
Küçülüyoruz dostlarım, azalıyor insanlığımız.
Büyüdükçe artıyor yalnızlığımız,
Çok şey istiyoruz birbirimizden,
Ve çok az şey yapıyoruz...
Hergün daha fazla arzuladıklarımız için...
Birbirimiz için kılımızı kıpırdatmıyoruz çoğu zaman.
Ne kadar çoktuk ne kadar da çocuktuk!!!
Ne çabuk büyüdük de kayboldu insanlığımız...
Ve şimdi çağın oyununu oynuyoruz,
Herkes kör ve herkes gereğinden fazla ebe.
Geleceğimizse büyük acılara gebe.
Söylenecek birkaç söz kaldıysa eğer;
Ne kadar çoktuk ne kadar da çocuktuk!!!
Oysa büyüdükçe arttı yalnızlığımız;
Azaldık, tekilleştik, yalnızlaştık
